ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

 ‘Όταν με τον Γιάννη ,την Νόπη και την Μάρθα αποφασίσαμε να φτιάξουμε μια ενιαία  παράσταση  με κείμενά τους το πρώτο πρόβλημα που έπρεπε να λυθεί ήταν πως θα δώσουμε στο τελικό κείμενο νοηματική και δραματουργική συνοχή.

Ποιητικός λόγος, θέατρο παραλόγου, ρεαλισμός, μελοποιημένη ποίηση και λαϊκό τραγούδι συνιστούσαν ένα δραματουργικό συνονθύλευμα που θα μπορούσε πολύ εύκολα να καταρρεύσει υπό την πίεση μιας ενιαίας σκηνοθετικής ματιάς και απόδοσης .

Στην εξέλιξη των προβών όμως αυτό το φαινομενικό κειμενομάζωμα άρχισε να μεταμορφώνεται σε ένα παράδοξο δραματουργικό κράμα. Τα υπόγεια ψυχικά ρευστά ,οι κοινές αγωνίες , οι προσδοκίες και οι προβληματισμοί που κρύβονταν κάτω από τα κείμενα του κάθε Πατρινού συγγραφέα άρχισαν να αναδύονται και να δημιουργούν συνεκτικούς κρίκους ,με τον ίδιο μυστηριώδη που δημιουργείται συνοχή σε μια παρέα ανθρώπων που τους συνδέει στενή φιλία ,παρ’ ότι είναι φαινομενικά διαφορετικοί.

Στα τελικά στάδια των προβών είχαμε πλέον ξεχάσει τις διαφορές και εστιάζαμε αυθόρμητα στις ομοιότητες. Αυτή κατά την γνώμη μου είναι και η κυρίαρχη ιδέα που αναδύθηκε ως αναγκαιότητα από αυτό το εγχείρημα.

Μια ιδέα που πρέπει να φύγει από το πεδίο της σκηνής και του δραματικού λόγου και να περάσει στο πεδίο του καθημερινού μας βίου.

Ευχαριστώ θερμά τον Γιάννη, την Νόπη και την Μάρθα που μου εμπιστεύτηκαν τα έργα τους και χαίρομαι ιδιαίτερα που καταφέραμε να γεφυρώσουμε μέσα από την θεατρική πράξη τις όποιες «διαφορές μας»!

Γεράσιμος Ντάβαρης